Road to Den Haag – Soort van Race Report

En toen had ik in een keer mijn eerste DNF te pakken tijdens de CPC.
Ik had voor mezelf een extreem optimistische tijd opgegeven. Aan de ene kant zodat ik wat “speling had” om terug te zakken. Aan de andere kant om mezelf zo te motiveren om mega hard te gaan trainen. Maja… Dat liep toch even anders..

Na een moeizame start, waarbij de trainingen niet vanzelf gingen, leek ik er goed in te komen. Die extreem snelle tijd had ik al bijgesteld naar iets voor 2019 en voor 2018 zou het doel zijn onder de 2,5 uur. Toen ik mijn eerste 10 km sinds New York weer aantikte had ik er wel vertrouwen in dat het goed zou komen qua uitlopen en met wat tempotrainingen wellicht wel binnen de 2,5 uur.

Jammer genoeg kwam daar al vrij snel het griepmonster om de hoek kijken. Ik ben niet zo’n type dat daar snel aan toegeeft en vond ik uitzieken iets voor de dagen waarop ik vrij had en niet iets om me ziek te melden. Jammer genoeg bleef ik daardoor zo’n kleine 3 weken kwakkelen. Vrij snel daarna kwam de vastelaovend en werd er (ondanks de goede voornemens) pas weer op de donderdag erna gelopen. Wonder boven wonder ging dit eerste loopje best goed. Mijn schema had ik al lang overboord gegooid en had als enige doel nog: minimaal 14 km lopen als langste duurloop.

De duurloopjes gingen eigenlijk best ok. Mijn benen voelden aan alsof ik nog wel even door kon gaan achteraf en had de dag er na geen enkele keer spierpijn. 2 weken voor de CPC had ik eigenlijk mijn 14 km op de planning, maar ook dat liep iets anders en moest ik verschuiven naar de woensdag. Ik weet niet of jullie dat Beast from the East kunnen herinneren? Nou die was toen Full-On in het land. Na 4 km konden mijn benen echt niet meer en begon ook mijn buik te protesteren. Nou dan maar op vrijdag en maar een taper van 9 dagen.

De 14 km gingen vervolgens super, niet heel snel maar wel lekker. Die tijd van 2,5 uur had ik een beetje uit mijn hoofd gezet, al had ik er nu zeker vertrouwen in dat uitlopen zeker moest gaan. Zeker omdat mijn benen ook nu weer verder wilden gaan en ik de dag erna wederom geen spierpijn had.

De woensdag voor de CPC begon ik een beetje last te krijgen van mijn keel, maar dit zag ik niet als iets alarmerend. Zeker toen ik zaterdag lekker veel (gember)thee met honing had gedronken had ik ‘s-avonds het idee dat dit helemaal over was.

De nacht voor de wedstrijd sliep ik samen met manlief en mijn ouders bij mijn zusje en schoonbroer in Den Haag. Een korte onrustige nacht op een luchtbed werd het, maar de adrenaline leek mij lekker wakker te houden ‘s-ochtends.

Na een gezellige start van de middag op het Malieveld samen met een heel aantal meiden van #TeamAnnemerelRunsNYC2017 was het tijd om naar het startvak te gaan. In de rij van de dixi’s zei ik nog tegen iemand: Ik heb misschien toch stiekem het idee dat ik er een beetje TE makkelijk over denk. En toen was het na de nodige startvak-selfies en filmpjes alweer tijd om te starten.
Ik wist al meteen: Ik start te snel! Het plan was om met Aimee proberen mee te lopen om zo toch richting die 2,5 uur te gaan.

En toen ging het alleen maar bergafwaarts.. Ik voelde mijn benen al super snel verzuren en kon niet wachten om te wandelen. Dit mocht ik echter pas van mezelf als ik bij Stephan, mijn zusje en mijn ouders zou zijn. Die zouden vlak voor het 5km punt staan. rond 4,5 km begon ook nog eens mijn voet te slapen (gevalletje veters te strak gestrikt waarschijnlijk). Bij mijn supporters zei ik, ik weet het niet ik denk dat ik hem niet krijg uitgelopen maar loop sowieso nog door naar 10 en dan kijk ik daar wel. Dus ik doorlopen en mijn support op de fiets richting 10 km.
Vlak daarna kreeg ik nog te horen “Heeeeyy Team Annemerel! Was gaaf hè in New York!” Het bleek een van de reisleiders te zijn. Ik riep nog terug: Ja dat was zooo gaaf maar vandaag gaat het ECHT NIET!”

Nog geen 200 meter later stond daar al drinken en ik nam toch maar wat drinken aan. Jammer genoeg ging het hierna fout. Ik dronk iets, gooi het bekertje weg en BAM ik krijg geen lucht. Ik begin half te hyperventileren en alles lijkt nu echt pijn te doen. Ik krijg mijn ademhaling een soort van onder controle en bel Stephan: “Liefje.. Ik kan echt niet meer ik wil stoppen! Ik zie allemaal mensen voorbij komen die veel later zijn gestart en zo meteen ben ik het laatste en ik kan ook gewoon heel slecht adem halen..”
Ik wandel wel nog steeds door (ze zouden me opwachten bij km 6) en twijfel steeds of ik niet toch weer ga hardlopen. Op eens fietst Stephan al naast me en houdt mijn hand vast. Ik doe nog 1 half bakken poging om te rennen, maar gooi dan de handdoek in de ring en de tranen er uit.

Ik trek mijn New York marathon trui aan, spring achterop bij mijn vader en krijg de vraag: “En nu?”
Ik wil toch de andere meiden graag nog aanmoedigen en zie dat de eerste Scheveningen al uit lopen. We fietsen de stad door en al snel nadat we een mooie plek hebben gevonden in de laatste kilometer komt Annemerel aanlopen. Dit was dan wel weer een leuk moment die dag. Eerst enthousiaste gezichten zien van Heeyyy en meteen daarna een Huh?!

Na een tijdje lopen we naar het malieveld waar ik nog even de meiden kan feliciteren met hun prestatie. Na nog een paar flinke knuffels en bemoedigende woorden: “Het is juist een hele prestatie als je de moed hebt om te luisteren naar je lichaam en uit te stappen!”. Ging ik ook naar het appartement van mijn zusje en schoonbroer.
Na dat we lekker hebben gegeten rijden we terug naar het zuiden en ik blijf maar alles in mijn hoofd herhalen: Waar is het mis gegaan?! Maar ook geef ik mezelf stiekem een beetje de schuld.

De dag er na op maandag merk ik toch dat ik nog steeds keelpijn heb en vrij benauwd ben. Laat ik eens een kijkje nemen in mijn keel.. Ehhhh?? Oeps?! Ik zie dat mijn amandelen helemaal zijn opgezet en de kleuren hebben van die Paddenstoel van kabouter Spillenbeen.. VIND JE HET HEEL GEK DAT JE GISTER GEEN LUCHT KON KRIJGEN?!?!

En toen had ik pas ECHT het gevoel dat het de juiste keuze was om te stoppen. Een halve marathon lopen met een keelontsteking zal voor niemand echt een pretje zijn. Zeker niet voor iemand met een voorbereiding zoals ik die heb gehad.

Lessen voor de volgende keer:
– Beter trainen
– Als je 4 weken van te voren al het gevoel hebt om te switchen van afstand, luisteren naar je onderbuik-gevoel en ook echt switchen!
– Slaap de avond voor een wedstrijd niet op een luchtbedje, zeker niet als je de rest van de week ook niet super veel slaap hebt gehad
– Kijk eens achter in je keel als je keelpijn hebt voor je gaat lopen
– Don’t be so hard on yourself!

Of ik al een volgend doel heb? Nou doel. doel.. Ik loop 22 april hier in Roermond de 10 km tijdens de CityRun. Hier heb ik wel echt veel zin in! Vorig jaar was de CityRun de eerste echte wedstrijd (5km) die ik samen met Judith liep. Nu loop ik (zonder Judith) de 10 km door eigen stad.

En die halve marathon onder de 2,5 uur die komt wel in het najaar. Eerst nog een paart korte wedstrijdjes meepakken. Iemand nog tips?

Liefs,
Fon