New York,  Road to Run,  Running

Road to New York – Race Day verslag

Het is alweer 4 weken geleden dat ik mijn laatste verslag schreef over de trainingen in aanloop naar New York. Sterker nog, zondag is het gewoon 4 weken geleden dat ik die 42.195 km liep door New York. Time flies!

Op Instagram vroegen we nog of jullie het leuk zouden vinden om een raceverslag te lezen, dus vandaar dat ik nu bijna 4 weken later dit verslag schrijf van de race waar ik me bijna elke kilometer nog kan herinneren!
Pak er een pot thee of koffie, een fles wijn en/of wat snacks bij want het is een verhaal geworden van ruim 2500 woorden.

Zondag 5 november 2017.
Na een best goede nacht slapen werd ik door de wekker om 05:00 uur wakker. Wi-Fi deed het ‘s-nachts blijkbaar niet goed en nadat ik me even opnieuw had aangemeld stroomden de berichtjes binnen. Van succeswensen tot de vragen wie bij wie amandelmelk mocht komen halen. Toen ik weer helemaal bij was met alle berichtjes sprong ik onder de douche, toch wel fijn om lekker fris aan de race te beginnen.

Als ontbijt had ik de dag ervoor zakjes havermout gehaald met kaneel en “spice”, oftewel een lekker winterse smaak. Naast winters was het ook goed zoet, maar die suiker en dus koolhydraten gaan we nog flink nodig hebben. Zodra ik mijn eerste bakje op had ging ik even naar beneden om de eerste 2 van onze groep uit te zwaaien.
Zodra de meiden van wave 2 op de bus van 6 uur waren gestapt ging ik weer naar boven voor ontbijt part 2. Maar niet voordat ik me in mijn hardloopkleding had gehesen. Als ook het 2e bakje havermout op is, is het bijna tijd om naar beneden te gaan. De thermokleding gaat over mijn hardloop kleding aan en met een volle tas om bij UPS in te checken stap ik in de lift.

In de lobby staat al bijna iedereen klaar van onze groep (de lopers uit wave 3 en 4) om naar de opstapplaats van de bus te lopen. Je merkt dat iedereen wel een beetje zenuwachtig is (de een wat meer dan de ander) maar dat het “zin er in hebben” overheerst.
Als de bus aankomt zitten er al andere lopers van Tui in en worden we met een enthousiaste “Goedemorgen!!” welkom geheten door Robert Lathouwers die met de Vifit Sport groep mee loopt.

Onderweg zitten de meeste mensen nog wat koolhydraten naar binnen te werken in de vorm van bagels of, net zoals ik, crêpes met jam of chocoladepasta erin. Omdat iedereen goed aan het drinken is wordt er langzaam op en neer gewiebeld op de stoel vanwege een volle blaas.
Als Robert (diezelfde Lathouwers nog steeds) naar de achterkant van de bus loopt en zegt dat hij even naar de wc gaat. Waarop er nog al wat vrouwen verrast reageren: “HUH! Een WC?!?!”. Bleek er achter in de bus een wc te zitten. Je kunt je wel voorstellen wat er vervolgens gebeurde (de rij stond nog net niet tot aan de buschauffeur 😉 ).

Hoe dichter we bij het startgebied komen hoe meer lopers we al voorbij zien komen. Wat een luxe dat wij zo dichtbij worden afgezet door de bus. En wat een luxe dat wij pas om 7 uur met de bus vertrokken! Hierdoor valt het wachten in het startgebied ook erg mee. Voor mijn gevoel heb ik niet langer dan een uur in het startgebied door gebracht. Het was namelijk uitstappen, door bagage controle, doorwandelen naar het algemene gedeelte van de startvillage voorbij heel veel beveiligers die je startnummer willen zien zodat er echt alleen maar lopers daar komen (“Show your bibs!”), afscheid nemen van de dames in de blauwe corral, naar de dixi, afscheid nemen van de dames in de oranje corral en toen samen met Jorien door naar de start village met de groene corrals.
Als we ons hebben gehuld in onze mooie startvak outfitjes (lees: Vuilniszakken en vliegtuigdekentjes fashion) levert eerst Jorien haar tas in. Zelf heb ik ook zo iets van “Waarom zou ik nog met die tas gaan slepen?”, ik haal dus mijn eten uit de tas en lever die van mij dus ook meteen in.

Al vrij snel gaat Jorien naar haar startvak want zij start een wave eerder. Nu heb ik tijd om echt mezelf te gaan voorbereiden, ik zoek een plekje uit waar ik niet in de wind zit om mijn laatste crêpes op te eten en lekker mensen te kijken.
Na nog een dixi bezoek en een leuk gesprek met 2 dames die ook in wave 4 starten loop ik ook naar de startvakken. Ik moet in vak E starten, nou zit ik dus ook in de laatste wave en zou ik dan ook nog in het een-na-laatste vak zitten. Bang om als laatste lopen bedenk ik dus een plan: voorkruipen!
En jeetje dat ging makkelijk. De startvakken worden gescheiden door touwtjes die vlak voor we naar de start lopen omlaag worden gelaten. Zodra dit gebeurde ging ik dan ook whoep whoep whoep aan de zijkant heel wat mensen voorbij wandelen. Waar ik eerst vlak voor de pacers van 6 uur stond, stond ik nu voor die van 5,5 uur. Top! Als we daadwerkelijk naar de start lopen heb ik nog even de mogelijkheid om door de hekken te glippen en toch boven op de brug te kunnen starten. Jammer genoeg heeft het brave meisje in mij de overhand en loop ik gewoon netjes met de groene stroom mee.

Na heel wat enthousiaste en motiverende woorden door de speakers is het tijd voor het volkslied. Ik had het nummer gehoord bij de derde wave (Waar ik nog steeds over twijfel of dat wel het volkslied was) en dat was niet echt van topkwaliteit zeg maar. Bij onze wave was het gelukkig wel iets beter, toch wel raar dat ik een gedeelte van dit volkslied ken terwijl ik niet eens alle coupletten van het Wilhelmus ken. Huilen deed ik niet maar een kleine brok heb ik wel in mijn keel en kippenvel all over! Ik ga dit gewoon echt doen!

Oeps, we zijn al bijna 1000 woorden verder en de race is nog niet eens gestart.
Zoals bij, tot nu toe, alle raceverslagen neem ik jullie mee in de race aan de hand van wat gedachtes die bij me op kwamen tijdens het lopen.

De start – KM 3
– Ohh de pacers van 5.30 staan nu voor mij, ook prima!
– Boem!
– Hey Ho Let’s Go!
– Wow daar is de startlijn al, snel mijn Garmin indrukken
– IK LOOP DE NEW YORK MARATHOOOOOOOON!
– Niet huilen, niet huilen, niet huilen.
– Rustaaaaagggghh
– Deze brug valt best mee!
– Huh haal ik nu de pacers van 5,5 uur weer in, die zullen me zo vast wel weer inhalen als we naar beneden gaan.
– En daar gaan we, lekker naar beneden hobbelen!
– Serieus mannen, moeten jullie nu al plassen?
– Regen, sh*t had ik toch maar lenzen in gedaan..
– Nou kom maar op met dat enthousiaste Amerikaanse publiek!

KM 4 – KM 10
– Wat een leuke buurt is dit!
– Ohh fijn ze delen tissues uit, kan ik mijn bril even schoon/droog maken
– Hey dit is al het 5 km punt, nu weten de mensen thuis dat ik echt onderweg ben
– Huh lukt het me nou gewoon echt om te blijven hardlopen terwijl ik een bekertje drinken aanneem en doe drinken?
– Yeah baby!
– IK LOOP DE NEW YORK MARATHOOOOOOOON!
– Hey komt het nu al samen met een andere kleur?
– Wat een mensen aan de kant!
– Laat ik eens wat van die Gatorade mixen met water
– 10 km! 1 uur en 17 minuten: Dit gaat lekkerrrrr!
– Leuk detail nu ik dit typ komt “Geronimo” voorbij op de radio, precies dit nummer kwam in mijn lijst voorbij toen ik het 10km punt over liep.

KM 11 – Halve Marathon

– Wat is hardlopen toch leuk!
– Af en toe die oordopjes uit doen want wat een mensen/muziek/sfeer
– Die regen stoort me eigenlijk helemaal niet
– Al waren ruitenwissers wel handig geweest
– Die afwisseling gelsnoepjes en geldrinks gaat ook prima
– Nog een bekertje Gatorade mixen met water dan maar
– Zo de Tilburg Ten Miles zitten er op! (2.03, maar 6 minuten langzamer dus dan in Tilburg)
– Wacht eens even.. Heb ik nou echt al die tijd niet gewandeld?
– IK LOOP DE NEW YORK MARATHOOOOOOOON!
– Wat is Brooklyn toch gezellig!
– Kan niet wachten om nog een keer terug te komen met Stephan
– Huh? Is dat al het halve marathon punt?
– Ok vanaf nu mag ik de bruggen snel opwandelen in plaats van rennen energie sparen voor de tweede helft
– Ohh nee op naar Queens! ( Ik zei in de vlog op naar Manhattan 😛 )

KM 22 – KM 30
– Ok Queens, je bent wat regenachtig 😛
– Nou zeg dat gaat toch echt veel beter dan verwacht hè
– You Go Girl! (jep dit zei ik echt tegen mezelf)
– Daar issie dan. DE brug, The Queensborro Bridge!
– Ik wandel m gewoon lekker op!
– Oh hè? Daar halen de pacers van 5,5 uur mij in.
– Liep ik zo snel?!?
– Zal ik nog aansluiten?
– Nee ik wandel gewoon lekker door
– Hij gaat echt echt lang omhoog!
– Ahh yes! We mogen iets omlaag! (brug loopt minder ver omlaag dan omhoog)
– OMG! Daar is 1st Avenue en die voorspelde muur van geluid is er nog steeds! TERWIJL HET REGENT! En ik bij de laatste groep loop..
– Wat een mensen! Wat een geluid! Even mijn eigen muziek uit
– IK LOOP DE NEW YORK MARATHOOOOOOOON!
– Nog maar de Ten Miles van Tilburg te gaan!
– I can do this!
– Huh mijn oordopjes willen niet meer syncen met mijn telefoon.
– Gelukkig heb ik nog oordopjes met draadje bij me
– Nahh die Powergelletjes laat ik maar voor wat ze zijn, ik heb mijn eigen spul en dat werkt prima!
– Hey daar is Superman weer!
– Ohh kak, 1 van mijn gelletjes lekt een beetje! Gelukkig regent het en spoelt het een beetje weg 😛
– Wel nog maar een beetje Gatorade pakken, ik pak maar geen water om aan te lengen ze maken hem hier toch elke keer vrij slap.
– Hmm ze hebben deze Gatorade wel erg sterk gemaakt, zal wel goed komen!
– Zou hier niet ergens een TUI punt staan?
– Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, alweer een kilometer!

KM 31 – KM 35
– KAK!
– AUW!
– Dit ga je niet geloven
– Buik. Doe. Nor-maal!
– Het zal toch niet hè?!
– Stomme Gatorade!
– Ik kan wel janken
– Niet huilen, niet huilen, niet huilen!
– Dixi’s!!!
– Waarom staat hier nu een rij?
– Ohh neee mijn Garmin springt op pauze
– Hoelang sta ik hier nu al?
– Mensen schiet op!
– Yes wc vrij!
– Gelukkig best schoon en wc papier!
– Zijn de pacers van 5.45 al voorbij gekomen?
– Ok let’s go!
– Hmm het gaat nu niet meer vanzelf
– Dan maar rennen en wandelen afwisselen
– Huh is dit al de laatste brug? Even checken!
– Yes! Laatste brug!
– IK LOOP DE NEW YORK MARATHOOOOOOOON!
– Nog maar 7 km!
– Ohh yes! COLA!! Give it to me!
– Ik ga dit hoe dan ook halen!

KM 36 – KM 40
– Ik. Kan. Niet. Meer!
– Niet huilen, niet huilen, niet huilen.
– Toch huilen
– Ok Fon focus!
– Nee, toch afleiding zoeken en maar vloggen of zo
– Hey de school van Gossip Girl!
– 5th Avenue.. Waaaaarom moet je zo omhoog lopen?
– Hoelang ben ik nu daadwerkelijk bezig? Mijn Garmin is natuurlijk bij de dixi gepauzeerd (Waarom ik niet naar de gewone tijd keek, het is per slot van rekening ook een gewoon horloge, weet ik tot op de dag van vandaag niet)
– Als ik nu nog een paar keer “versnel” dan moet ik het toch wel halen?
– Ik. Kan. Niet. Meer!
– Die mensen aan de kant zijn wel echt geweldig!
– Wanneer zal ik mijn volgende marathon gaan lopen?
– Central Parc in yes!
– Stukje hier, stukje buiten het park en dan weer in het parc finishen.
– I got this sh*t
– Niet huilen, niet huilen, niet huilen!
– Ik. kan. niet. meer..
– Toch weer huilen
– En toch wil ik dit nog een keer gaan doen!
– Yaaaaaaaasss Daar is wel TUI punt!
– Kom op Fon ook al is ’t heuveltje op, je moet wel hardlopend bij ’t punt aankomen!
– Monique! Mijn heldin!
– Snel even mijn bluetooth oordopjes afgeven en door!

KM 41 – Finish
– Oh daar gaan we het park uit!
– Als ik sommige andere mensen zie lopen dan mag ik niet klagen.
– Hey Columbus circle!
– Ik ga dit doen!!!!
– De eerste tribunes!
– Ohh daar zit eigenlijk niemand meer
– Yes we gaan het park weer in!
– Bruce kom er maar in!
– Nog 400 meter
– Niet huilen, niet huilen, niet huilen
– Nog 200 meter
– Niet huilen, niet huilen, niet huilen
– Nog 100 meter
– DAAR IS DIE BOOG!!!  OMG!!
– NIET HUILEN, NIET HUILEN, NIET HUILEN
– Toch huilen..
– Daar is die streep!
– Oh f*ck hoe ga ik er over heen?
– Armen de lucht in
– Shit te zwaar om mijn armen zo lang hoog te houden..
– IK LOOP OVER DE FINISH VAN DE NEW YORK MARATHON!
– I FREAKIN’ DID IT!!!
– F************************************CK!

En toen had ik de marathon uitgelopen in 5 uur 56 minuten en 23 seconde!

Ik pak mijn telefoon er bij en roep in de camera ook meteen: I freakin’ did it!
Jammer genoeg deed de audio het niet 😉 Als ik de medaille om krijg komen de tranen alweer maar weet mezelf weer rustig te krijgen als ik de finisher foto maak.
Voor ik het in de gaten heb krijg ik een tasje in mijn handen geduwd met drinken en snacks en krijg ik een warmte folie om mijn schouders geslagen die dan weer iemand anders dicht plakt.
De UPS bus met mijn tas heb ik al snel gevonden en ik kan de route voortzetten naar de uitgang van het park.

Op het moment dat ik mijn telefoon van de vliegtuig modus haal probeer ik Stephan te bellen. Alleen.. hij probeert mij ook te bellen 😛 Na 4 keer op en neer bellen krijg ik hem er aan: Liefje *snik* ik *snik* heb *snik* de *snik* marathon *snik* gelopen! *snik*
Waarop Stephan heel lief zei: Ja maar daar mag je toch heel trots op zijn daar hoef je toch niet om te huilen? En ik weer *snik* Jaahaaaaa *snik*. Na nog een kort gesprekje hang ik op en bel ik even Judith. Aan Judith vraag ik toch maar eens mijn eindtijd, aangezien ik zelf echt totaal geen idee heb van mijn tijd. Afsluitend bel ik nog snel mijn ouders en tegen de tijd dat ik klaar ben met bellen ben ik al bijna Central Parc uit.

Daar staan mensen van TUI om alle lopers die via hun deze reis hebben geboekt op te vangen. Hier trek ik dan ook rustig mijn eigen jasje aan die ik in mijn UPS bag had zitten en pak ik, om het af te leren, nog een crêpes met jam.
Vlak bij het TUI punt is een metro station en ik ga wonderbaarlijk makkelijk de trap af. In de metro is het lekker druk met finishers en toeschouwers. Leuk weetje, voor finishers wordt het toegangspoortje open gehouden en je hebt dus in principe die dag geen metro kaart nodig. Sta ik dan met mijn goede gedrag en metrokaart. 😛

Na 3 haltes met de metro ben ik al bij de juiste halte en zoek ik de uitgang met roltrappen. Voor ik het weet ben ik in het hotel, heb ik Wi-Fi en flipt mijn telefoon door alle berichtjes.

Hoe de rest van de avond verliep? Ik zou zeggen kijk de raceday vlog 😉

Lieve mensen! Super bedankt voor alle berichtjes die ik in de aanloop naar de marathon heb gekregen en ook de felicitaties achteraf. ZO. ont-zet-tend. Lief!

Voor nu op naar het volgende doel, wat dat is? Stay Tuned! 😛

Liefs,
Fon

4 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *