New York,  Personal,  Road to Run,  Running

Verstandig zijn is niet leuk

En toen was het daar ineens, pijn aan mijn knie. Zo’n pijn dat ik niet meer normaal kon lopen en naar huis moest strompelen. Eind juni was ik net klaar met mijn lange duurloop toen dit gebeurde. Ik vloekte meteen alles bij elkaar en alle doemscenario’s kwamen wel voorbij. Ik probeerde rustig te blijven. “Het gaat wel over”, dacht ik. Een aantal maanden later is mijn knie nog steeds niet de oude en dit betekende dat ik een hele lastige beslissing moest maken.

Na die lange duurloop nam ik enkele dagen rust. Helaas ging de pijn niet weg. Ik bracht een bezoekje aan mijn fysio die aan een slijmbeursontsteking dacht. Ik kreeg oefeningen mee en mijn knie werd getaped. Stom vond ik, want New York kwam steeds dichterbij en mijn hele schema klopte niet meer. Ik bleef braaf mijn oefeningen doen en ging lange stukken fietsen om mijn conditie op peil te houden.

2 weken geleden wilde ik een stukje gaan lopen in combinatie met oefeningen. En jawel, na 2 kilometer begon die knie weer. Ik baalde ontzettend en ben jankend naar huis gelopen. Op dat moment had ik mijn knie wel voldoende rust gegeven dacht ik zo. En nu ging het ALWEER vervelen. Op dat moment begon ik echt te twijfelen of ik de marathon wel moest gaan lopen. Zou dat wel lukken met zo’n trainingsachterstand?
Ik besloot langs de gaan bij de dokter. Dit was afgelopen vrijdag. Ik legde mijn situatie uit. De dokter dacht aan een lopersknie en raadde het af om de marathon te gaan lopen. Diep in mijn hart had ik mijn beslissing al gemaakt. Ik wist al dat het niet verstandig zou zijn. Ik ren pas vanaf januari, heb nog steeds last van mijn knie en heb een gigantische trainingsachterstand opgelopen wat me erg onzeker maakte. Bovendien ga je bij een wedstrijd altijd harder rennen dan verstandig is en wil ik die marathon ook ECHT uitrennen. Ik belde ook nog even met mijn fysio en ook hij zei dat het niet de meest verstandige keuze zou zijn. 
Toen heb ik vrij snel Fon gebeld om haar het nieuws mede te delen. Het is heel fijn dat ze me snapte en me de hele dag in leuke memes heeft getagd zodat ik nog een beetje kon lachen die dag. Ook de meisjes van #teamannemerelrunsnyc2017 waren zo lief! Ze begrepen me en vonden het jammer. Tel daar ook nog eens alle lieve reacties op Instagram bij die óók al zo lief waren en ik was een brok emoties die dag. Ik vind de runnerscommunity zó leuk! Iedereen, bekend of minder bekend, reageerde vol begrip en medelijden en dat was heel fijn. Iedereen leeft echt met elkaar mee!

Maarja, ik ga de marathon dus niet rennen. Het geeft me wel rust. Ik was namelijk erg gespannen of ik de eindstreep wel zou halen. Ik ga ook niet als supporter mee naar New York, dat kan ik gewoon echt niet. Ik wilde erheen gaan met een bepaald doel maar dat gaat nu niet meer. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik dan 8 dagen met een slecht humeur door New York zou lopen. Toevallig las ik pas de blog van Eleanor van loopdepressievrij. Als je hier klikt, kun je haar blog lezen over haar beslissing de marathon van Eindhoven niet te lopen. Ik kon mezelf helemaal vinden in haar woorden. Het is niet altijd leuk om verstandig te zijn, maar wel slim!

Ik wil iedereen bedanken voor de lieve woorden en de steun. Natuurlijk blijf ik Fon supporteren. Ik ben nu namelijk haar coach, waterdrager, Insta-husband én PR-meisje. We blijven ook bloggen en hopelijk kan ik heel snel schrijven dat ik weer aan het lopen ben!

Liefs,
Judith

 

 

2 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *