#geweundoon,  Personal,  Road to Run,  Running

In een jaar van 0 naar een marathon?

Een tijdje geleden schreef Mari van maridurieux.com een artikel over dat een marathon geen bucketlist dingetje moet zijn. In eerste instantie voelde ik me wel aangesproken. Hij had het over iemand die in New York een lijdensweg had van meer dan 6 uur ingetaped en al.
Ok het was geen volledige lijdensweg, deed er (ok iets 😉 ) minder dan 6 uur over en er kwam geen tape aan te pas. Maar ik snap zijn punt wel.

Zoals jullie misschien wel weten liep ik 1,5 jaar geleden nog helemaal niet. Wel was ik altijd van plan om te gaan beginnen, maar er kwam steeds weer wat anders voor in de plaats. Toen het gekke plan met Judith kwam had ik (na heel veel gelezen te hebben of er een kleine kans was dat dit kans van slagen had) zo iets van “f*ck it!” ik ga dit gewoon doen! #geweundoon 😉

De meeste mensen in mijn omgeving verklaarde mij voor gek en buiten Judith had haast niemand gedacht dat dit überhaupt een kans van slagen had.
Maar waarom ik toch dit plan door heb gezet? Ik wilde iedereen maar vooral mezelf het ongelijk bewijzen. Ik sta er namelijk niet echt bekend om dat ik dingen af maak op de lange termijn. Ik begin heel enthousiast, maar na een tijdje gaat het me vervelen, ben ik ergens op uitgekeken en daardoor zelfs irriteren. (met als gevolg verschillende studies en nog geen fatsoenlijk papiertje op zak, maar wel een kleine studieschuld).
Dus als ik dit af ging maken kon ik mezelf tenminste ook weer een schouderklopje geven.

Na 2 maanden en nog niet eens goed 5 km achter elkaar in de benen wist ik al: Dit zou wel eens een blijvertje kunnen worden.

Maar waarom dacht ik dat ik die marathon wel zou kunnen lopen? Géén idee! We lazen overal dat je vooral niet blessure gevoelig moest zijn. Nu dans ik al jaren en heb hier nooit echt een blessure van opgelopen. Alleen van mijn eigen lompigheid heb ik hier en daar eens iets opgelopen.
Voor de zekerheid heb ik wel meteen mijn zorgverzekering aangepast zodat ik wat meer fysiotherapie behandelingen in mijn pakket had (Toch wel handig om zo’n beslissingen in november te maken).
Ook bij het boeken van de marathon reis hebben we het doemscenario in ons achterhoofd gehouden en speciaal een blessure-annuleringsverzekering genomen. Dat gaf natuurlijk wel een stukje extra rust.

Nu heb ik natuurlijk niet het figuur van een Victoria Secret model en het is nu eenmaal een feit dat als je wat zwaarder bent hardlopen killing kan zijn voor je gewrichten. Maar aangezien ik dus al jaren dans en al ruim 10 jaar staand werk heb, wist ik dat die gewrichten van mij wel wat konden hebben.
Dus belangrijk was verder om de spieren en pezen en al die dingen rustig te laten wennen aan het lopen. Van 0 tot 5 km hebben we dan ook heel rustig opgebouwd. Na een maand of 3,5 liepen we met gemak die 5 km. Vervolgens zijn we rustig verder gaan uitbouwen naar 10 km. Zodra die 10 en zelfs een 11 goed in de benen zaten werd het tijd voor het 18 weeks marathon schema. Voor dit schema moest je minimaal 10 km kunnen lopen dus het zou in theorie nog steeds moeten kunnen.

Langzaam werd in het schema opgebouwd maar jammer genoeg ging het na de 14 km mis bij Judith. Ik voelde me bijna schuldig dat mij het wel allemaal lukte. Judith was de hele tijd snelle jelle en ik hobbelde elke keer er maar wat achteraan. Ik kreeg na een paar weken her en der de vraag: “Ga jij wel nog door?”. Ook hier voelde ik me dan wel een beetje schuldig als ik zei ja ik hobbel nog lekker door. Zoals gezegd bij Judith ging het op het begin zo makkelijk dat we er volgens mij allebei nog wel het vertrouwen hadden dat dit helemaal goed ging komen en dat we nu juist fijn op een zelfde tempo in New York zouden gaan lopen.

Vanaf augustus heb ik ook aangeklopt bij een fysio. Waarom? Ik had sinds mijn vakantie ontzettend last van stijve kuiten. Op sommige dagen moest ik echt even warm worden voor ik überhaupt normaal kon wandelen. Er werd flink wat heen en weer gewaggeld na het opstaan uit bed of vanaf de bank, maar dankzij goede massages, een tape en de oorzaak opsporen gingen de kuiten weer normaal meewerken. Die oorzaak was blijkbaar mijn onderrug. Dat was ik even vergeten dat daar wel een zwakke plek voor mij zit. In de loop van de trainingen kwamen nog wel her en der een paar pijntjes veroorzaakt door die rug, maar niets wat niet met een massage door de fysio of (stretch)oefeningen opgelost kon worden.

Helaas kwam het met de blessure van Judith niet meer goed voor de marathon en moest haar reis worden geannuleerd (gelukkig hadden we die verzekering! En heeft ze ook alles netjes terug gekregen). Hierna werd ze een van mijn grootste supporters en is ze zelf op de fiets naast me mee gegaan met een van mijn laatste lange duurlopen.

Als ik dan nu de vraag krijg: “Hey Fon! Zou je het aanraden om binnen een jaar een marathon te lopen?” Dan zeg ik NEE! Doe er minimaal 1,5 of liever nog 2 jaar over!

Dan de vraag: “Is het haalbaar om van niks naar een marathon te trainen in (iets minder dan) een jaar?” Dan zeg ik Ja, maar….

– Ben je bereid om alle andere dingen voor een jaar op een lager pitje te zetten
– Neem extra fysio behandelingen in je zorgpakket
– Zoek een goede fysiotherapeut
– Alleen als je van jezelf weet dat je een redelijk sterk lichaam hebt (je sport al een paar keer in de week of je staat/loopt al de hele dag op je werk zonder klachten)
– Alleen als je er mentaal ook aan toe bent. Ja trainen is belangrijk, maar die marathon en ook die lange duurlopen zijn af en toe echt mentaal zwaar.
– Ga niet voor een top tijd. Gezond uitlopen is wat dat betreft belangrijker. Die snelheid komt later wel.
– Ben je bereid verslaafd te raken aan de runners high/ de leuke (online)hardloop “community”/medailles

Dus loop je niet en is je droom om ooit die marathon te lopen? Open die kalender voor over 1,5 of 2 jaar, kijk welke marathon je wilt lopen, koop goede hardloopschoenen bij een hardloopspeciaalzaak en begin rustig met lopen.
Misschien kom je over een jaar tot de conclusie dat die marathon niets voor jou is, maar dat je kei hard doet rocken op een 10 km of een 10 miles. Of heb je halverwege je trainingen al de 3 volgende marathons uitgezocht. Dat kan ook. 😉

De marathon lopen was voor mij niet specifiek een bucketlist dingetje, meer een ik-wil-iets-aan-mezelf-bewijzen-dingetje, maar ik kan hem wel mooi afvinken. En zou dit zelfde traject stiekem zelf zo weer doen. Dat dan weer wel 😉 Maar aanraden doe ik het nog steeds niet.

En jij? Heb jij wel eens een ik-wil-iets-aan-mezelf-bewijzen dingetje gedaan?

Liefs,
Fon

4 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *